Acı Kavunu İştahla Yiyen Adam

Vaktiyle bir pâdişah, âdeti olduğu üzere, musâhiblerini yani sohbetinden keyif aldığı bazı adamlarını bir ziyâfet meclisinde toplamış. Güzel yemekler yenmiş, şerbetler içilmiş. Yemekden sonraki sohbet faslında ikrâm olarak ortaya kavun getirmişler. Pâdişâh kavuna hiç el uzatmamış, adamlarına "Siz buyurun" demiş. Adamlarından biri kavunu öyle bir iştahla yemiş ki, pâdişâhın kavuna hiç iştâhı olmadığı halde ağzının suyu akmış. "Hiç niyetim yokdu ama seni böyle iştahla yerken görünce canım çekdi, ben de bir parça alayım" demiş ve küçük bir parça kavunu ağzına atmış. Atmış ama daha kavunu ağzına atar atmaz pâdişâhın ağzı yüzü buruşmuş. Az evvel aynı kavunu iştahla yiyen adamına dönerek, "Bu ne acı bir kavun böyle, hiç yenecek gibi değil. Sen nasıl olur da böyle zehir gibi kavunu pür-iştah yedin" diye sormuş. O zât pâdişâha şöyle cevap vermiş : "Sultânım! Bu kulunuz sizin elinizden yıllardır ne lezzetli ni'metler yedim, ne büyük ihsânlarınıza nâil oldum. Kırk yılın başında bir kere acı kavun denk geldi diye yüzümü buruşturup, suratımı asmayı size karşı nankörlük ve büyük bir edebsizlik kabûl ederim". Adamın bu cevâbı, pâdişâhın pek hoşuna gitmiş, onu taltîf ve terfî' ettirerek has adamları arasına almış.