MuzafferOzak.com (Türkçe)

Büyük Allah dostlarının bir çok alâmetleri vardır. Bu alâmetlerin en başda geleni ise, onları gören kişinin gayr-ı ihtiyârî Allah'ı hatırlamasıdır. Allah'ı hatırlamak demek zikrullah demekdir. Öyleyse onları görmek, onlarla birlikde olmak, sohbetlerinde bulunmak zikrullaha nâil olmak demekdir. Gerçek Hakk dostları ile sahtekârları birbirinden ayırd etmeye de yarayan bu alâmet Allah'ın büyük bir hikmetidir. Şöyle ki;

Ehlullahın, kendilerini görenlere Allah'ı hatırlatmasının hikmeti, onların kendi sıfatlarından arınarak Hakk'ın boyasıyla boyanmış olmalarındandır. Bu yüzden onların yüzlerinden ilâhî nûrlar saçılır. İşte bu envâr-ı ilâhînin tesîriyledir ki onları görenler Allah'ı hatırlarlar. Üstelik bu zikir dil ile yapılan zikirden de üstündür. Çünkü nice insanlar vardır ki dilleriyle Allah'ı zikrederler ama aslında zikirden gâfildirler. Bu yüzden de zikirden bir fayda elde edemezler. Zîrâ dil ile yapılan zikir tek başına bir kıymet ifâde etmez, asıl hüner kalb ile zikretmekdir. Kalb ile zikretmek demek, kalbin zikredilen ile meşgûl olması demekdir. Bu da elfâzı tekrâr etmekden öte zikredileni tanımakla ve bilmekle mümkündür. Ehlullahı görmek demek, onlardan zâhir olan envâr-ı ilâhîyi ve sıfatullahı müşâhede etmek demek olduğundan bu yolla yapılan zikrullah, en kuvvetli ve en faydalı zikir olmuş olur. Tarîkat-ı aliyye lisânında "Râbıta" denilen şeyin bir sırrı da budur.

Her dü âlem mürşide rabt-ı derûn eyle müdâm

Sâlike nûr-i fenâ sırr-ı bekâdır râbıta

Allah Dostları Allah'ı Hatırlatır