Altın Kerpiç Bulan Adam

Şeyh Sadi Hazretleri anlatıyor :

Fakîr ve âbid bir ihtiyarın eline altın bir kerpiç geçmiş. O altın kerpiç yüzünden, serseme dönmüş adam, aklı başından gitmiş, parlak gönlü bulanmış. Gece boyunca düşünüyormuş : "Bu öyle bir hazîne ki, hayâtımın sonuna kadar bitmez. Bundan sonra fakr u zarûretden şikâyetle bir şey istemek için kimsenin önünde eğilmem. Bir saray yaptırırım, zemîni mermer döşeli olsun, tavanının kirişleri öd ağacından olsun. Ahbâb u yârânım için ayrı bir oda yaptırırım, kapısı bahçeye açılsın. Yama yama üstüne dikmekden âciz kaldım, terzi tutar en alâ elbiseler diktiririm. Ocağın harâretinden gözüm yandı beynim pişdi, artık yemeğimi aşçılarım pişirsin. Bu katı keçe döşek beni öldürdü, bundan sonra döşeğimi, en kaliteli ipek kumaşdan yapdıracağım".

Bütün gece böyle hayâller kurmakdan, ne münâcât etmeğe, ne namaz kılmağa vakit kalmış. Hattâ yemeği içmeği bile unutmuş adam. Altın sevdâsıyla sarhoş olmuş çünkü. Heyecandan yerinde duramıyormuş adam, nihâyet şehir hâricine çıkmış. Orada görmüş ki birisi mezar kazmış, toprağı çıkarmış, üzerine su koymuş, çamur yapmış, o çamurdan kerpiç döküyor. Adam manzarayı görünce aklı başına gelmiş, kendi kendine şöyle demiş : "Ey kısa görüşlü nefs, ibret al! Gönlünü neden bu altın kerpiçe bağladın? Bir gün senin toprağından da kerpiç yapacaklar. Ey alçak nefs! Sen bu altın kerpiçden vazgeç. Ceyhun Nehrinin önünü bir kerpiç ile bağlamak kâbil değildir. Hırsın sonu yokdur. Sen yalnız kâr ve mâl düşünüyorsun. Halbuki ömür sermâyesi pâyimâl oluyor, haberin yok. Bu toprağın üzerine sabâ yeli kaç bin kere uğrayacak, her zerremiz savrulup bir yere gidecek. Gaflet sürmesini gözünden sil. Zîrâ yarın toprağın gözüne sürme olacaksın".