MuzafferOzak.com (Türkçe)

"Huzil afve ve’mur bil 'urfi va’rıd 'anil câhilîn"
Sen af yolunu tut, iyilikle emret ve câhillerden yüz çevir!
Sûre-i A'râf, Âyet 199

Dargınlık hakkında herkesin bildiği, halka mâl olmuş bir hususdur...Üç günden ziyâde dargın durmak mü'mine yakışmaz..."Ben haklıyım-O haksız" gibi bahâneler de kabûl edilmez...Kâmil mü'min, kendisini kimseden yüksek görmez, haklı dahî olsa kibirlenmez, muhâtabına karşı büyüklenerek izzet-i nefsine yenilmez...Ancak bütün bunlar ortada bir menfaat, dünya metâı için bir çekişme, bir cedelleşme hâlinde sözkonusudur...Meselâ, "Vay! Senin oğlan benimkine vurdu" veyâ "senin hayvanın benim tarlama girdi" kabîlinden mes'eleler için darılmak câiz değildir...

Peki darılmanın câiz olduğu bir hâl var mıdır?...

Muzaffer Efendi Hazretleri bu hususda buyurmuşlardı ki :

İnsan, yeri geldiğinde, birisinden yüz çevirip onunla konuşmayabilir...Fakat bunu nefsi için değil, Allah için yapması şartıyla...Buna buğz-i fillah derler...Mü'mine yakışan, nasıl ki sevdiğini Allah için sevmekse (hubb-i fillâh), sevmediğini de Allah için sevmemekdir...Mü'min, dâimâ Allah için dost olmalı, dâimâ Allah için düşmân olmalıdır...

Nitekim yukarıdaki âyet-i kerîme buna işâret eder...Meselâ bizi kötü yola götüren bir arkadaşdan yüz çevirmek câiz olmak şöyle dursun, elzemdir...O gibilerden yüz çevirmezsek, onlara darılıp, alâkamızı kesmezsek sonumuz felâket olur...Ancak burada bir de incelik vardır ki o da şu âyet-i celîle ile beyân edilmişdir :

"Vasbir 'alâ mâ yekûlûne vehcurhum hecran cemîlâ"

Onların sözlerine sabret ve onları güzel bir terkediş ile terket!

Sûre-i Müzzemmil, Âyet 10

Bu âyet-i celîleden anlaşılıyor ki, insan, Allah için birisini terkedeceği zaman bile, terkedeceği kişiye kötü söz söylememeli, hattâ o kişinin söyleyeceği sözlere sabr u tahammül etmeli ve kırmadan-dökmeden, tatlılıkla terketmelidir zîrâ âyet-i kerîmenin sonundaki "hecran cemîlâ" tabiri "tatlılıkla terketme, güzellikle ayrılma" ma'nâsınadır...

Darılmak ve Terketmek Ne Zaman Câiz Olur?