MuzafferOzak.com (Türkçe)

FÂNÎ DÜNYÂ

Ne handan ne hancıdan

İbret almaz gözlerim

Konup göçen yolcudan

İbret almaz gözlerim

Ma'mûrlar harâb olur

Canlılar türâb olur

Ömürler serâb olur

İbret almaz gözlerim

Yıkılır hânümânlar

Yok olur vâr olanlar

Gelip geçer kervânlar

İbret almaz gözlerim

Nice eş dost yitirdik

Kabre kadar götürdük

Bir çukura yatırdık

İbret almaz gözlerim

Pâdişâhlar geçdiler

Câm-ı mevtden içdiler

Birer birer göçdüler

İbret almaz gözlerim

İnsanoğlu hulyâda

Mal mülk kalır dünyâda

Fayda etmez ukbâda

İbret almaz gözlerim

Ağardı saçla sakal

Dostlar eder istiskâl

Hiç bitmez bu kıyl ü kâl

İbret almaz gözlerim

Akıl vermiş ol Celîl

Göstermiş binbir delîl

Gâfiller olur zelîl

İbret almaz gözlerim

Aşkî söyler pendini

Hiç düşünmez kendini

Görür dünyâ fendini

İbret almaz gözlerim

Es-Seyyid Eş-Şeyh

Muzafferüddîn Aşkiyyü'l-Cerrâhiyyü'l-Halvetî

Efendi Hazretleri, bu nutk-i şerîfinde sanki kendi nefsini levm ediyor ve kendisine nasîhat ediyor ama aslında bizlere tenbîhâtda bulunuyor. Bu tarzda nasîhat etmek, büyük mürşidlerin hepsinde gördüğümüz zarîf ve ârifâne bir irşâd usûlüdür. Bu gibi nutukların diğer bir hikmeti de şudur ki, insan ma'nen ne kadar yükselirse kendisini o kadar aşağıda görür. Tıpkı bir insanın ilmi ne kadar artarsa kendisini o derece câhil görmesi gibi. Diğer bir hikmeti de "hasenâtü'l-ebrâr seyyiâtü'l-mukarrabîn" hakîkatinde gizlidir.

Fânî Dünyâ