27 Ocak 2020 tarihinde yayınlanmıştır.
Nasreddin Hoca oğlu ile bir yere gidiyormuş. Oğlunu yürütmeye kıyamamış, onu eşeğe bindirmiş kendi yayan yürümeye başlamış. Biraz ilerde onları görenler, "Hey gidi zamâne çocukları! Sarıklı, cübbeli koca adam yayan yürüyor, çocuk eşek sırtında güle oynaya gidiyor" demişler. Hoca bunu duyunca hemen çocuğu eşekden indirmiş, kendi binmiş. Bir müddet sonra onları gören birisi, "Ne insafsız adam! Kendisi hayvan sırtında gidiyor, parmak kadar çocuğu yayan yürütüyor" demiş. Hoca, bakmış olacak gibi değil, çocuğu da yanına almış. İkisi berâber eşek sırtında giderlerken, yolda karşılarına çıkan birisi, "İnsanda biraz merhamet olur yâhu! Şu cılız hayvana ikiniz birden binmişsiniz, zavallı hayvan ikinizi birden nasıl taşısın" deyince Hoca, düşünmüş taşınmış, çocukla berâber yayan yürümekden başka çâre bulamamış. Eşek önde, onlara arkada giderlerken yolda rast geldikleri birileri şöyle mırıldanmışlar, "Ne ahmak insanlar var. Eşek boş, keyfince gidiyor, bunlar kan ter içinde yayan yürüyorlar" demesin mi! Hoca'nın sabrı tükenmiş, "Pes vallahi, bu halkın dilinden kurtulabilene aşk olsun" demiş.
Hakk rızâsın eyler isen ger taleb
Açma fermân-ı Hudâ'dan gayrı leb
Ger dilersen lutf-i Hayy ü Lâ-yemût
Ur dehânın üstüne mühr-i sükût
