Hazret-i Mevlânâ'nın Namazı

Hudâvendigâr Hazretleri, namaz vakti gelip de kıbleye döndüğünde nûrlu yüzü renkden renge girerdi. Nitekim Hazret-i Ali kerremallahu vecheh Efendimiz, namaz vakti geldiğinde, vech-i münevverleri renkden renge girip, vücûd-i akdesleri titrediğinde "Yâ Emîre'l-mü'minîn, size neler oluyor böyle?" diye sorduklarında, buyurmuşlar ki : "إِنَّا عَرَضْنَا الْأَمَانَةَ عَلَى السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَالْجِبَالِ فَأَبَيْنَ أَن يَحْمِلْنَهَا وَأَشْفَقْنَ مِنْهَا وَحَمَلَهَا الْإِنسَانُ" âyetiyle beyân olunan emâneti edâ vakti gelmişdir. Allahu teâlânın semâvâta, arza ve dağlara teklîf ettiği fakat onların azamet-i ilâhiyyeden korkarak yüklenmekden çekindiği emâneti insan yüklenmişdir. Acabâ bu vazîfeyi hakkıyla edâ edebilecek miyim edemeyecek miyim, bilmiyorum, onun için endîşe ediyorum".

Hazret-i Mevlânâ, soğuk bir kış gecesinde, içinde soba ya da mangal bulunmayan buz gibi bir odada ibâdet ederken secdeye varmış. Secdede uzun uzun ağlamış. Öyle ki akıttığı gözyaşları sel olmuş ve mübârek sakalı ve yüzü buz tutmuş ve secde ettiği yere yapışmış. Sabah olup da odaya girenler O'nu bu halde görünce, sıcak su getirip dökmüşler de buzlar ancak o zaman çözülmüş.