İdâma Mahkûm Edilen Adamın Pâdişaha Sövmesi

Pâdişahın biri masûm bir adamın öldürülmesini emretmiş. Zavallı adam, canından ümîdi kesince, pâdişaha sövmeğe başlamış, ağzına ne gelirse söylemiş. Malûm ya, canından el yursa içinden geçeni söyler, sabredemez. Vaktinde kaçmaya fırsat bulamayan el, keskin kılıcın ucunu avuçlar. Köşeye sıkışan kedi, köpeğe hücûm etdiği gibi insan da ye'se düşünce ağzına geleni söyler. Pâdişah adamın söylendiğini farkedince sormuş, "Ne söylüyor bu?" demiş. İyi huylu bir vezîr demiş ki, "Cennet öfkesini tutanlar, suçlunun suçundan geçenler için hazırlanmışdır diyor" demiş. Bunun üzerine pâdişah merhamete gelmiş, adamı affetmiş. Kötü huylu vezîr bunu duyunca işe karışmış ve demiş ki, "Bizim gibilere pâdişah huzûrunda yalan söylemek yakışmaz. Padişahım, o öyle demedi, o size hakâret etdi, sövdü, fenâ sözler söyledi". İkinci vezîrin sözünden pâdişahın canı sıkılmış ve ona demiş ki, "Bana onun yalanı senin doğru sözünden daha makbûl geldi. Çünkü onun sözü iyiliğe dönükdü. Seninki ise kötülükden başka bir şey değil.