İkinize de Yeter

İyice yaşlanıp elden ayakdan düşen bir Bektâşi, son günlerinde zahmet çekmemek için bir kurnazlık düşünmüş. Sanki bir küp altını varmış da bir yere gömmüş gibi, bir kağıda bir şeyler karalamış, gûyâ gömünün yerini tarif etmiş, haritasını yapmış, sonra o kağıdı muska yapıp külahına koymuş. Sonra da mahallenin imamını çağırıp ona demiş ki, "İmâm efendi, bak, hâlimi görüyorsun, vaktim iyice azaldı, ecelim yakın. Eğer şu son günlerimde bana iyi bakarsan bütün paramı sana bırakırım. Yeter ki beni oraya buraya sürükleme, kendi evimde huzûr içinde öleyim, param sana ananın ak sütü gibi helâl olsun. Bak her şey şu kağıtda yazılı" demiş ve muska yapıp külahına koyduğu kağıdı çıkarıp göstermiş. O lafını bitirmeden müezzin efendi içeri girmiş ve hemen öne atılmış, "Dede erenler, merâk etme, ben sana bakarım" demiş. İmam, müezzine fenâ hâlde bozulmuş, "Yâhu ben daha müsbet-menfî bir cevâb vermeden sen niye burnunu sokuyorsun!" demiş. Sensin-bensin derken, Bektâşi demiş ki, "Kavga-gürültü etmeyin, ikiniz de bakın, ikinize de yeter" demiş. Neyse artık ikisi birden bakmaya başlamışlar Bektâşi'ye. Ama imam müezzine emânet edemiyor Bektâşi'yi, ya ölürse, müezzin külahı kaparsa diye, müezzin de imama teslîm edemiyor, ya ölürse, külahı imam kaparsa diye. Neyse günlerden bir gün Bektâşi nalları dikmiş. Haydi hemen koşup kapmışlar külahı, bir o çekiyor, bir o çekiyor. "Yâhu yırtacaksın" demiş imam, "ne çekiyorsun, açalım şunu, neyse herifin bırakdığı para, kardeş kardeş paylaşırız" demiş. O muskanın içinde parayı gömdüğü yeri gösteriyor, haritası var ya. Nihâyet muskayı açmışlar. Bir de ne görsünler! Kağıtda ne harita var ne de bir tarîf, yalnızca bir beyit var, iki satırlık şöyle bir yazı :