İlâhî Aşk - Radyo Sohbeti - 1 Nisan 1979 ABD

Seher vakti kalkmış idim. Bir ilkbahar sabahıydı. Bursa'nın gül bahçelerinde bulunuyordum. Bülbüller gül dalına konmuş, ilkbahar olmak münâsebetiyle, güle karşı aşklarını ilân ediyorlardı. Her sevilen naz ettiği gibi, gül de bülbüle naz etmekdeydi. Çünkü maşûk âşıka dâimâ naz eder. Bazen kul da Allah'a naz eder, Allah da kula naz eder. Bunu böyle görünce, kendi kendime "Allah'a kıyâm et ve O'na namazda hamd et" dedim. Çünkü bu hakîkati görmüştüm. Hakîkati görünce buna karşı şükretmek lâzımdı. Bunun şükrü de ancak ibâdet olabilirdi. Namaz, bütün zikrin cem'i idi ve şükrün ifâdesi idi. Onun için "Söyle namazda elhamdülillah" dedim. "Şükret Allah'a, hamd eyle" dedim.

Mücerred "Şükür Yâ Rabbi" demek, bu zikirdir. Lisânen söylenen bir kelâmdır bu. Bunu fiilen göstermek lâzımdı. Güzelliğin şükrünü nasıl ifâde edeceğiz. İffet ve ırzımızı muhafaza etmekle idi. Bize verilen malın şükrü nasıl ifâde edilirdi Allah'a karşı? Açı doyurmakla, çıplağı giydirmekle olurdu bu iş. Aşkın da ifâdesi neydi? Bunun da şükrü neydi? Böyle ilâhî söylemekdi. İşte ben de bu hâlle Allah'a şükrümü ifâde etmişdim.

Seher vakti, Allah Teâlâ ile kul arasındaki perde kalkar. Her bir seherde yüz bin esrâr-ı ilâhî keşfolunur. Uykuyla bu nimet kaçırılır mı? İstikbalde çok uyuyacak idik. Onun için seherde yatmak bu nimetleri kaçırmak ve derde uğramakdır. Öyleyse her yerde Hakk'ı zikreyle ve şükreyle.

Şerîat içinde yüzüyordum. Nasıl ki Mûsevîler şerâtlarına bağlı olarak kaldılar ve Hazret-i Îsâ gelip onların kaba ve soğuk şerîatını felsefesiyle ve Allah'dan aldığı âyât u beyyinât ile İncil'i getirdi ve insanları aşka davet etti. İslâm'ın nefse acı gelen şerîatını, tarîkata girmekle tatlı yapmıştım ve nefsime zulmet gibi gelen şerîatın acı emirleri, bana tatlı olmuştu artık. İşte bu bir zulmet idi, bu tahavvül ile, bu değişmek ile,  yani nefsime acı gelen şerîatın emirleri artık bana tatlı geliyordu ve zulmeti geçmiştim. Bu da Tarîkat-ı Halvetiyye'ye girmekle olmuştu. Bunun için Allah'a hamd etmeyeyim mi? Bu nimeti bana Allah ikrâm etmişti, bunun için Allah'a hamd etmeyeyim mi?

Baktım herkes koşuyorlar. Herkes işine gidiyor, çocuklar mektebe gidiyor. Cıvıl cıvıl kuşlar ağaçlarda ötüyor, her sesten Allah'a hamd etmek duyulmakta, her nefes Allah'ı zikrediyor. Kimisi bu hamdin farkındaydı, kimisi farkında değildi ama her nefes Allah'a hamd ediyordu. Ve Allah'a doğru koşuyorlardı. Bütün kâinâtda koşanlar, çalışanlar, çabalayanlar, hep herkes herkes Allah'a koşmaktadır.

"Oldum Cerrâhî", Tarîkat-ı Halvetiyye'nin kırk sekiz kolu var, ben Cerrâhî koluna intisâb etmişdim. Burası beni nûrlandırmışdı. Kâinâtda Herkesin bir nasîbi vardı, benim nasîbim de Cerrâhîlik'dendi. Bu yol beni Hakk'a götürüyordu. "Buldum hak râhi". Çünkü bu yola intisâb etmekle Hakk'ın yoluna girmiştim. Bu yol beni Hakk'a götürüyordu. Her giden yol Hakk'a gidiyordu. Fakat benim yolum Cerrâhî yoluydu, benim için hak râh bu idi. Bu da feyz-i ilâhîden başka bir şey değildi. İşte bunun için Allah'a hamd ediyorum. "Elhamdülillah".   

"Aşkî zikreyler". Dâimâ zikretmekteyim. "Mevti fikreyler". Ölümü düşünüyorum zîrâ bu âlemde ölmeden evvel ölenler, olurlar. Çünkü Hazret-i Muhammed demiş ki, "Ölmeden evvel ölünüz", ben de olmaya çalışıyordum ve ölmeden evvel ölmeyi düşünüyordum, bu nasıl olacak diyordum. Dinleyenlere ve anlayanlara hakîkat söylüyorum, doğru söylüyorum. "Elhamdülillah". Allah'ın bütün nimetlerine şükrediyorum, gene "Elhamdülillah".