İnsân Dünyâya Niye Gelir?

Biliyorsun ya, bu mükevvenâta hükmetmen, semâlara çıkman, semâları deşmen, aya ayak basman, kürre-i ardı kazarak madenlere el sokman, bütün mahlûkâtı ilâhiyyeden istediğini kesip yemen, istediğinin üzerine binmen, istediğini arabaya koşman, bu hakkı sana kim verdi? İnsan hakları olduğu gibi hayvan hakları da var. Şu şartla verildi sana. Çünkü dedi ki, ilân etdi. Kim? Seni bir katre menîden halk eyleyen. Hani sen bir zaman, ben bir zaman menî idik. Babamızın eline ve kilotuna bulaşdığı vakit bizi yıkıyıp atıyordu. Sonra seni bu hâle getirdi, kan ile can verdi, bir torba kemiğin içine, "ve nefahnâ min rûhî", rûhundan nefh eyleyip seni hayy etdi, diriltdi. Sonra seni besledi. Göz verdi gösterdi. Kulak verdi dinletdi, işitdirdi. Dil verdi konuşdurdu. Ayak verdi yürütdü. El verdi tutdurdu. Güzel ama ya aklını vermeseydi? Tımarhâneye götürürlerdi. Tımarhânedeki insanları görmüyor musun? Onların da canı, kanı, gözü, filan var ama akıl hastası olduğu için onları ayrı yere ayırdılar. Senin üzerinde bir de nimet var, yani akıl var. Kuvvet ve kudrete mâliksin.

Sonra aklım var diyorsun, Hakk'ın sana vermiş olduğu bu nimetleri düşünmeyerek ve ne olacağını bilmeyerek, haşr-ı ecsâdı inkâr ediyorsun. Diyorsun ki, "Bu toprak olan kemikler nasıl dirilir acabâ?". Seni modelsiz dirilden Allah, yaradan Allah, modelden sonra tekrar yaratması ona güç mü gelecek yani? Seni halk etmeden evvel, senin ne modelin vardı, ne şeklin vardı. Allah seni bir "kün" emriyle halk eyledi. Şimdi seni yaratdı, sonra öldürdü, sonra diriltecek. Bu zor mu gelir, ikinci diriltmek Allah'a zor mu yani? İlk dirilten sonra da diriltir. Allah'a apâşikâr hasım mı oldun yani? Malı-mülkü verdiği vakitde hoşuna gidiyor, şükr edeceğin yerde küfrün artıyor. Elinden malı aldığı vakitde, "Ben müslümanım, Allah'ın bunu bana yapması doğru mu?" diye Allah'a ihânet suçunu yüklemeye çalışıyorsun.