İnsanı Eşinden Ayıran Hîlekâr Büyücü

Zâhir ehli, bu âyeti, "erkekle kadının arasını ayırırlar" yani karı-koca arasını bozarlar diye îzâh etmişlerdir. Hakîkat ehline göre bu âyetin ma'nâsı, "rûh ile bedenin arasını ayırırlar" demekdir. Çünü rûhun ezelî ve ebedî eşi hakîkat durağıdır. Rûhun eşi, onu çift olmakdan kurtarıp birliğe ulaştırandır.

Her ne ki, bir başka şeyle dost olur, iki olur. Şu ne kadar şaşılacak bir hakîkatdir ki, sen, O'nunla berâber olursan bir olursun, O'nsuz kaldığın zaman iki-iki, üç-üç, dört-dört olursun. Bunun misâli rûh ile bedendir. Rûh, bedende olduğu müddetçe, birbirine aykırı olan bütün parça buçuklar tek bir nefes hâline gelirler, birleşirler. Fakat rûh bedenden ayrıldığında, bu bir, yüz bin olur. Göz bir yana gider, kulak bir yana, kemik bir yana düşer, et bir yana. Peki bu parçalar neden hep bir tarafa dağıldılar? İnsan tek değil miydi, bir değil miydi? İnnan ölüp de toprak olduğunda, bir parçasından testi, bir kısmından da küp yaparlar. Her bir kısım kendi başına bir şey olur. Her biri diğerine yabancı hâle gelir. Halbuki hep birdik, şimdi neden böyle yabancı olduk? Halbuki vaktiyle rûhun sohbetiyle birleşmiş, bir olmuşduk.