İsm-i Azamı Taleb Eden Adam

Adamın biri Zünnûn-ı Mısrî Hazretlerinin medh ü senâsını işitmiş, onu görmek için Mekke'den tâ Mısır'a gitmiş. Uzun ve meşakkatli bir yolculuğun sonunda onu bulmuş. Bulmuş ama Hazret-i Şeyh ona hiç yüz vermemiş. Adam aldırmamış, sabretmiş, Hazret-i Şeyh'in yanında kalmış, ona kendisini kabûl etdirmek için kendisine hizmet etmeye başlamış. Bir yıl kadar onun yanında kalıp hizmetine bakdıkdan sonra Hazret-i Şeyh'den biraz yüz bulunca, bir gün kendisine merâmını anlatmış demiş ki, "Üstâdım, biliyorsunuz ben uzun zamadır gurbetdeyim, âilemi de çok özledim. Bir yıldır da hizmetinizde bulunuyorum. Ben duydum ki siz ism-i a'zamı biliyormuşsunuz. Kendimi tecrübe etdim, buna ehil olduğumu anladım. Lütfen bunu bana öğretin, sizden ricâm budur" demiş. Hazret-i Şeyh sükût etmiş, cevap vermemiş. Fakat adamın ümîdi kırılmamış, "Bir şey demedi ama öğretmem de demedi" diye düşünmüş ve yine beklemeye başlamış. Hazret-i Şeyh altı ay boyunca onunla hiç konuşmamış. Tam altı ay sonra ona demiş ki, "Fustat'da sevdiğimiz bir zât var, sana vereceğim emâneti ona götüreceksin". Sonra mendille bağlanmış kapaklı bir kap çıkarmış, "Al bunu, götür o zâta ver" demiş. Adam, ism-i azamı öğrenecek ya, "Bâşüstüne efendim" demiş ve kabı alıp yola çıkmış. Bundan sonrasını o zâtın dilinden dinleyelim. Diyor ki :

Bir de bakdım ki içinde bir şey yokmuş gibi hafif bir kap bu. Fustat'a yakın bir yerde içimden şöyle geçdi, "Acaba bunun içinde ne var, mutlakâ bakmalıyım". Hemen mendili çözdüm ve kapağı kaldırdım. Meğer içinde bir fâre varmış. Ben kapağı açınca fâre fırladı ve kaçdı. Çok sinirlendim, kendi kendime dedim ki, "Zünnûn benimle alay ediyor". O kızgınlıkla geri döndüm, Zünnûn'un huzûruna vardım. Beni görünce gülümsedi ve dedi ki : "Ben sana güvendim, sana bir emânet verdim, sen bir fâreyi bile muhâfaza edemedin. Bir de benden ism-i azamı öğrenmek istiyorsun. Fâreyi bile muhâfaza edemeyen, ism-i azamı nasıl muhâfaza edecek! Şimdi sen kalk ve hemen memleketine dön. Bir daha da gözüme gözükme benim!"