Kahraman Bir Âlim ve İnsân-ı Kâmil - Hüsrev Hoca

Hüsrev Efendi biz İstanbul’a ilk geldiğimizde burada, minberin sağ tarafında her gün ders okuturdu. Öğlen ve ikindiden sonra en yüksek dersler okunurdu. Hidaye’yi okutuyordu, Kadı Tefsirini, Buhari-i Şerifi, İhya-i Ulûm’u, Şifa-yı Şerif’i, Risale-i Kudsiye’yi okuturdu. Bu gibi kitaplar burada devamlı surette okunurdu. Hüsrev Efendi o sıralar en çok ders okutan kimseydi. Bir defasında Hüsrev Efendi’yi buradan emniyete götürmüşler. Koltuğunda Buhari-i Şerif var. Demişler ki; “Hoca ders vermenin yasak olduğunu bilmiyor musun?” Hüsrev Efendi demiş ki: “Ben ne yapıyorum biliyor musun?” İşte okuttuğum kitap.. Komiser "Ben ne anlarım “deyince Hocaefendi; “Anlamazsan beni neye çağırdın?” cevabını vermiş...

Hocam Hüsrev Efendi'nin kızı hastalanmıştı. Kullanacağı ilaç o günün parası ile 60 lira idi. Hoca'nın maddi durumu müsait değildi, alamadı. Çocuk hastalıktan kurtulamadı, vefat etti. Hoca, kızının öldüğü gün derse geldi. Mezarlığa dersi bitirip gitti. Mezarlıktan döndükten sonra da yine derse geldi. Üzgündü. Gözlerinden yaşların süzüldüğünü görüyorduk. Dersi tatil etsek mi, diye soracak olduk."Yok" dedi, "Ders tatil edilmez!...”

Diğer bir talebesi onun ders okutma aşkını şöyle anlatıyor: 

“Vefat ettiği 1953'e kadar ondan ders almaya devam ettik. En son Çengelköy'de oturuyordu. Ölümünden üç gün evveline kadar derse devam etti. En son gittiğimizde kitabı tutacak hali yoktu ve eli titriyordu. Biz dedik ki 'Hocam artık bırakalım. İyi olduktan sonra derse devam ederiz.' Hoca o zaman ağlayarak kitabı bıraktı ve ellerini açtı ve dedi ki 'Ya Rab. Sen şâhid ol. Ben bırakmadım. Bana bıraktırdılar.”

Talebelerinden merhum Mahmud Bayram Hocaefendi onun ilmi seviyesine şöyle dikkat çekmektedir :

İlimle mücehhezdi. Dört mezhebin fıkhını hepsini de iyi bilirdi. Hadis ilminde de otoriteydi. Çok güzel Arapça bilirdi. Hem de Arap gibi, Arap ağzıyla Arapça konuşurdu da “nereden belledin sen Arapça’yı bu kadar güzel konuşuyorsun” diye sorduklarında “benim hocam Peygamber Efendimiz” derdi (hadis ilmiyle fazla tetebbu netîcesi Efendimizin fasîh Arapçasına vukuf kesbetmesini kasdediyor)

Talebelerinden Abdullah Nâim Şener, Hüsrev Hoca'nın ilim öğretme aşkını şöyle anlatıyor : 

"Her dersi bir ibadet olarak kabul ederim"  derdi. Bunlardan sonsuz zevk aldığını söylerdi. Usanmak asla hatırına gelmezdi. Hiç bir gün  kendisine gelen talebeye "Bugün git yarın gel" demezdi. Ağır hastalığı zamanında dahi derse devam ederdi, hatta  talebeleri : "Hoca Efendi rahatsızsınız, dersleri tatil edelim" dedikleri zaman "Hayır! ders okutmakta şifa ve bereket vardır, ders okuturken hastalığım kalmıyor" derdi...

ULEMÂU ÜMMETÎ KE ENBİYÂİ BENÎ İSRÂÎL Ümmetimin âlimleri Benî İsrâil'in nebîleri gibidir. Hadîs-i Şerîf

Mâsivâya Tenezzül Etmeyen Âlim :

Hüsrev Hoca sırf inancı uğruna mücadele etmiş, gördüğü hizmetlerden dolayı maddî hiçbir karşılık beklememiş, şöhret peşine düşmemiştir. Risâletü’l-mevâhibi’l-ilâhiyye adlı eserinin mukaddimesinde kitabını zor günlerde kaleme aldığını zikreder. Eserin müstensihi ve hocanın öğrencisi Erzurumlu Mustafa Necati Efendi, mukaddimenin bu cümlesine düştüğü notta kitabını yazmaya başladığı sırada Hüsrev Efendi’nin hanımının vefat ettiğini, kitaplarıyla birlikte evinin yandığını, ayrıca İstanbul’a yaklaşan düşmanın silâh seslerinin duyulduğunu kaydeder. Bu sıkıntı ve imkânsızlıklara rağmen hayatı boyunca müstağni bir hayat yaşaması onun yüksek seciyesi ve sağlam karakterini göstermektedir. Geçimini, evinin bahçesinde yetiştirdiği sebzeleri satmak suretiyle sağlamaya çalışmıştır. Cenaze masrafları için gerekli olan para ne kendi ailesinde ne talebelerinde bulunmuş, cemaatinden olan bir polis memuru o gün aldığı emeklilik ikramiyesiyle masrafları karşılamış, daha sonra talebelerinin temin ettiği parayı da kabul etmeyerek Hüsrev Hoca’nın ailesine vermiştir.

Emin Saraç Hoca Hüsrev Efendi'nin istiğnâsına şu hatırasıyla ışık tutuyor : 

Hüsrev Efendi ile bir keresinde Tirmizî'ye başlamıştık. İzmir'den bir arkadaşı geldi. Hoca'nın sırtında çizgili bir pardesü var. Ancak pardesünün arkasında kocaman bir yama. Arkadaşı, kendisine herhangi bir yardımda bulunmak isteğini bildiriyor. Hüsrev Hoca, "Peki" diyor "ancak şahsıma bir yardım istemem. Git, bana şu kadar takım Tirmizî al” 15-20 takım Tirmizî'ler geliyor. Onları öğrencilerine dağıtıyor. Bir tanesini de benim için ayırıyor. "Bunun sâhibi var" diyerek. O nüsha hala bendedir, saklarım...

Muzaffer Efendi Hazretlerinin, pek sevdiği hocası Hüsrev Efendi'yi anlattığı nutk-i şerîf ile bitirelim...