Kulluk ve Yokluk

Dervîşlerden birisi Ebû Saîd Ebu'l-Hayr Hazretlerinden iş husûsunda duâ istemiş, "Efendim, bir duâ buyursanız da Allah güzel bir iş nasîb etsin" demiş. Hazret-i Şeyh buyurmuşlar ki :

Allah hiç biri işi sana beğendirmesin. Çünkü bir işi beğenirsen, ona bağlanırsın ve o, Allah ile aranda perde olur. Kulluk, yokluk esâsı üzerine kurulmuşdur. Sıfatlarından zerre kalmış ise ve bunu sâhibleniyorsan, perdelisin demekdir. Vâr olmak Allah'ın sıfatlarında, yok olmak kulun sıfatlarında sözkonusudur. Mûsa, "فَاَرْسِلْ اِلٰى هٰرُونَ" demişdi. Ama bununla peygamberlikden kaçmış olmuyordu, yokluğun hazzına ermiş oluyordu. "Varlığımıza doyduk başımıza bir çok belâ geldi, bizi bu yokluğa bırak" diyordu.

Demişlerdir ki, nübüvvetin esâsı, beşeriyyeti nefy etmekdir. Resûl aleyhisselâm Hıra Mağarasında böyle hareket etmişdi ve "Yâ Cebrâil, bizi başsız ve ayaksız bu şekilde bırak" demişdi. Cebrâil, "Oku" dedikçe, yine nefyi tercih ederek, "Ben okumak bilmem. Burada o kadar büyükler ve dünyâyı elinde tutanlar varken, şu Hatîce'nin işçisinden ve Ebû Tâlib'in yetîminden ne istiyorsun?" demişdi.