Vaktiyle hak ve hakîkati arayan yani tâlib-i irfân olan bir zât, o devrin mürşidlerinden birine gitmiş. O veliyyulahın dergâhına vardığında yemek vakti imiş, tabii onu da sofraya davet etmişler ve Şeyh Efendinin tam karşısına oturtmuşlar. Dervîşler sofraya gelen yemeklerin ucundan, kenarından bir iki lokma alıp yetinirken, bu misâfir önüne ne geldiyse silip süpürmüş. Yemek bittikden sonra Şeyh Efendi o zâta sebeb-i ziyâretini sormuş. Adam, "Efendim, bendeniz marifetullaha tâlibim. Kime sorduysam herkes sizi tavsiye etdi. Anladım ki bu işi sizden iyi bilen yok, o yüzden size mürâcaat etdim" demiş. Az evvel adamın sofrada nasıl yemek yediğine şâhid olan o veliyyullah onu şöyle irşâd etmiş, demiş ki, "Evlâdım, niyetin pek güzel, geldiğin yer de doğru ama bu hâlinle olmaz bu iş. Eğer marifetullahdan nasîbini almak istiyorsan yemekden içmekden nasîbini terk etmen lâzım".
