Musalla Bir Vaaz Kürsüsü Meyyit de Vâizdir

Bu dünyâ ne Firavun'a kaldı ne Mûsâ'ya. Mahkeme kadıya mülk olmuyor. Hatîbe de hutbe mülk olmuyor. O yer de sana mülk olmaz. Oturduğun apartmanlar mapartmanlar, sâhib olduğun banka hesapları, tahviller mahviller hepsi burada kalacak ancak bunların ma'nâsını götüreceksin. Giden tabut boş gitmiyor ve bağırıyor, sesleniyor. Evvelâ onu musallâya çıkarıyorlar. Musallâ bir vaaz kürsüsü gibi. İyi dinle! Meyyiti musallaya koyuyorlar. Hayatda iken onun kadr u kıymetini bilmeyenler karşısında el bağlıyorlar. Onu açlıkdan öldürenler ona sonra türbe yapıyorlar. O musallâ tıpkı bir kürsü gibi, vâizin kürsüsü gibidir. Meyyit de bir vâizdir, lisân-ı hâl ile vaaz eder. Cenâze namazını kılmaya gelenlere vaaz eder. Der ki, "Aklınızı başınıza alın! Biz de ha şu gün ha bu gün tövbe edeceğiz derken ecel geldi çatdı, işte bu hâle geldik. Yakında siz de bize mülâkî olacaksınız, bize geleceksiniz" der. Ama anlayana, anlamayan bir şey yok. O bakar oradan, hattâ onun malına göz dikmişdir. Ölecek adam ölmüş adamın malına sâhib çıkar. Ölmüş olan adamın kitaplarını ölecek olan kitapçı almaya kalkar. Ölecek olan imâmın mihrâbına ölüme namzed olan imâm tâlib olur. Bu iş böyle. Gök ağlar, yer güler. Bir tarafın gülmesi bir tarafın ağlamasını iktizâ ettirir. Bu kâinât böyledir.