Nankör Çocuklar

Şeyh Sadî Hazretleri anlatıyor :

Diyarbekir'de bir ihtiyara misâfir oldum. Bu zengin ihtiyarın güzel bir oğlu vardı. Bir gece hikâyesni anlatdı, dedi ki, "Bütün ömrümde bu çocuğumdan başka çocuğum olmadı. Şu derede bir ziyaretgâh var, insanlar hâcet dilemek için oraya giderler. Ben de gitdim, kim bilir kaç gece o ağacın dibinde Cenâb-ı Hakk'a yalvardım, bana bu çocuğu ihsân buyurdu. İşitdim ki çocuk arkadaşlarına gizlice şöyle diyormuş : "Ne olurdu, ben de o ziyâretgâhın nerede olduğunu bileydim de gidip babamın ölmesi için duâ edeydim".

Niceleri vardır ki, "oğlum akıllıdır" diye sevinmekde, çocuğu ise "babam bunağın teki" demekdedir.

Sanmayın ki bu bir istisnâdır. Nice çocuklar var ki anaları, babaları onlara hayrân olduğu hâlde onlar analarından, babalarından nefret ediyorlar. Yine nice torunlar var ki dedeleri, nineleri onları taparcasına sevdiği hâlde, onların dedelerine, ninelerine hiç muhabbetleri yok. Hattâ "ölseler de kurtulsak" diye bakıyorlar. Pek çok evlad da babasının yâhud dedesinin ölümünü temennî ediyor, mîrâs yemek için, mala mülke konmak için. Anneler, babalar, dedeler, nineler, çoğu bilmiyor ki, dünyâda ve ehl-i dünyâda vefâ olmaz.