Peygamberimizin Gülmesi ve Ağlaması

Peygamberimiz, pek güleryüzlü idi, dâimâ tebessüm ederdi Efendimiz. Zaman zaman da gülerdi Peygamberimiz fakat hiç kahkaha atmamışdır. Güldüğü zaman en fazla dördüncü dişleri görünürdü. Ashâbdan bir zât O'nun gülüşünü şu sözlerle tarîf etmişdir, "Resûlullah güldüğü zaman cemâlinin nûru duvarların üzerine ışık saçardı" demişdir. Yine Efendimiz güldüğü zaman görünen inci dişleri, kar tânelerine benzetilmişdir. Efendimiz, "Benim bildiğimi siz bilseniz, az güler çok ağlardınız" buyurmuşlardır. Yine, "Çok gülme! Zira şübhesiz çok gülmek kalbi öldürür"  buyurmuşlardır.

Resûl-i Ekrem Efendimiz zaman zaman da ağlardı fakat ağlamaları da gülmeleri gibi itidâlliydi Peygamberimizin. Yani kahkaha ile gülmedikleri gibi, yüksek sesle ağladıkları da görülmemişdir Efendimizin. Ama ağladıklarında mübârek gözlerinden inci tâneleri gibi yaşlar akar, mübârek gözyaşları sakallarını hattâ sînesini bile ıslatırdı Peygamberimizin. Efendimizin ağlamasına sebeb, bazen sevdiği bir insanın ölümü, çoğu zaman da ümmeti hakkında endîşeleri idi. Ümmetinin başına gelecek felâketlere üzülür, ümmetinin âhiretdeki ahvâli için endîşelenir ve ağlardı Peygamberimiz. Gözyaşlarıyla Cenâb-ı Hakk'a yalvarır, ümmetinin affını ve mağfiretini taleb ederdi. Bir de Allah aşkıyla ağlardı Peygamberimiz ki bunun ne demek olduğunu ancak aşk-ı ilâhîden nasîbi olanlar anlayabilir. Yine Kur`ân dinlerken ve gece namazı kılarken de çokça ağlardı Peygamberimiz, aleyhi's-salâtü ve's-selâm.