Receb Ayına Hürmet Edenleri Bekleyen Mükâfât

Mürşid-i Azîzim Muzaffer Efendi Hazretleri, her Receb ayında bu kıssayı anlatırlardı :

Receb ayına hürmet eden bir hanımın bir kıssası aklıma geldi. Hemen hemen her Receb anlatırız ama sene uzun olduğu için unuturuz.

Kudüs'de bir kadın varmış, Kudüs'deki mescid-i şerîfi süpürürmüş, oraya hizmet edermiş. Receb ayı geldiği vakitde, her gün 11 ihlâs-ı şerîf okurmuş, Receb ayına hürmeten. Her fânî gibi vakti yaklaşmış, oğlunu çağırmış demiş ki, "Evlâdım, ben öleceğim. Sakın bana yeni kefen sarma" demiş. "Allah'ın mescidini süpürdüğüm şu elbiseler var ya, benim için budur şâhid. Ben bununla Cenâb-ı Hakk'a gitmek istiyorum. Hep O'nun beytini bu elbiseyle süpürdüm, bununla beni göm" demiş. Çocuk halkın onu kınayacağından korkarak, temiz kefene bürümüş annesini, yani vasiyetini dinlememiş. Çünkü diyecekler ki, "Bak, annesine bir kefen almadı" diyecekler diye, halkın levminden korkmuş ve kadını yeni kefenle gömmüş. O gece annesini rüyâda görmüş, "Niye benim vasiyetimi yerine getirmedin. Ben senelerce burda, elli-altmış sene Allah'ın mescidi olan Mescid-i Aksâ'yı süpürdüm, o elbiseyle Allah huzûruna varmak isterdim" deyince çocuk yapdığına nâdim olmuş. Hemen sabahleyin kalkmış, annesinin eski elbiselerini almış, "Götüreyim kabre, hiç olmazsa üzerine örteyim" demiş. Gitmiş kabre, kazmış kabri, bir de bakmış, kabirde kimse yok. Hiç bir ferd yok kabirde. Kabir bomboş. Dün gömmüşler, ertesi gün gelmiş. Şaşırmış, ne oldu diye. O vakit, kendisine sessiz, sözsüz, cihetsiz bir hitâb vukû bulmuş : "Receb'de bize hürmet edenleri biz kabirde yalnız koymayız, yanımıza alırız".