Rum Asıllı Bir Osmanlı Subayının Hayreti

Mürşid-i Azîzim Muzaffer Efendi Hazretleri, ibretlik bir hâtırasını şöyle anlatmışlardı :

Yunanistan'a gidiyoruz. Bir daskal var, yanında iki çocuğuyla bir de karısı var, adamı hududda otobüsden indirdiler, geri çevirdiler. O iki çocukla kadın kaldı. Otobüs duruyor, biz lokantaya iniyoruz, onlar bakıyorlar, hiç paraları yok. Otobüs Rumlarla dolu, hepsi rum. Türk olarak Muzaffer var, ben varım, bir adam daha var. Onun da karısı Rummuş. Üç tane Türk var, başka yok. Rumlar yemeğe filan çağırmıyorlar, ikrâm etmiyorlar. Ben bakdım olacak gibi değil, çağırdım madamı, "Gel, çocukları da getir" dedim. Çocuklar için aşağıdan öte beri aldım, arabanın içerisine getirdim verdim. Yemek filan verdim. Ne vakit aşağı iniyorduk, ayıpdır söylemesi, onları da berâberimde lokantaya yemeğe indiriyordum. Yine bir tüccarın karısını bırakdılar, kendisini aldılar, bırakmadılar, Türkiye'den dışarıya çıkarmadılar. Vergi borçları mı varmış, ne varmış. 

İhtiyar bir Rum var, beyaz saçlı, beyaz sakallı, benim önümde oturuyor. İsmi Vasil. "Bre, siz memur değilsiniz, esnaf da değilsiniz, siz nesiniz?" dedi. Bana soruyor. "Ben esnafım, Bayezid'de kitapçıyım" dedim. "Yok bre, değil, başka bir şey var bu işin içerisinde" dedi. Sonra kendi hikâyesini anlatmaya başladı, "Ben Osmanlı ordusunda askerlik yapdım. Çanakkale harbi esnâsında Gazze cephesindeyim, Osmanlı ordusunda subaydım. Askerî mektebde okuduğum sırada Osmanlı subayları dîn derslerine girmezler kaçarlardı, ben gider dinlerdim. O dersler sâyesinde İslâm dînini gâyet iyi bilirim ben" dedi. "Siz nesiniz anlayamadım ben?" dedi. "Yâhu esnafım, kitapçıyım ben" dediysem de "Yok bre, kitapçı yok" diye ısrar etti. Sonra Muzaffer söyledi, "Şeyh Efendi" dedi. "Hah şimdi oldu" dedi. "Ne kadar merhametlisiniz, biz bunu düşünemedik, siz düşünüyorsunuz" dedi. "Sizin gibi Osmanlı az kaldı" dedi. "O eski Osmanlı efendileri kalmadılar. Siz bizim çok kötü huylarımızı aldınız " dedi.