Şeytan'ın Hîlesini Ortaya Çıkaran Velî

Böyle bir Ramazan günü Hazret-i Abdülkâdir Geylânî gidiyormuş. Çok sıcak hava, Bağdad tarafında. Giderken yolda, kendisi geri kalmış. Abdest mi tâzeleyecekdi Hazret, yoksa namaza mı durdu. Mürîdleri gidiyor önden böyle. Birdenbire bir emir, "eftirû eyyühe'l-âşıkûn, iftar edin ey âşıklar" diye. Herkes kırbaya sarılmış su içmeye. Hazret-i Abdülkâdir arkadan koşmuş, "Durun! Ulan Şeytan o!" demiş, "Allah cezânızı kaldırsın sizin". "Ama Efendim emir geldi Allah tarafından" demişler. Cenâb-ı Hakk'ın emri harfle, sadâ ile olmaz. "Hayır emir filan değil. Olur mu öyle şey! Şeytânî şey, Şeytan o" demiş Hazret. Hop Şeytan zâhir olmuş. "Yâ Şeyh" demiş, "Bu emrin şeytânî olduğunu nereden bildiniz?" demiş. Cenâb-ı Pîr Efendimiz, "Ben üç ilim bilirim" demiş. "Birisi tevhîd ilmi, bir de fıkıh ilmi bilirim" demiş, "bir de tasavvuf bilirim" demiş. "Bir defâ Cenâb-ı Hakk böyle cihetden seslenmez. Sen cihetden seslendin. İkincisi bir adam ölüm hâline gelmeyince, orucunu bozamaz, bunların hepsi sağlamlar" demiş. Şeytan, "Mâşallah, mâşallah, mâşallah! Efendim ne kadar âlimsiniz, ne kadar fâdılsınız, kâmilsiniz!" "Sus kâfir'" demiş, "beni ilmimle mi mağrûr edeceksin" demiş, "ilim menfaat verseydi sana verirdi" demiş, "cehennem ol!" demiş. Şeytan hâib ü hâsir gitmiş.

Efendi Hazretleri bu kıssayı İRŞÂD nâmındaki eserine de almışlardır. Orada kıssayı nakletdikden sonra buyuruyorlar ki :

Bu üç ilme vâkıf olanlar, Şeytan'ın hîlesinden emîn olurlar. Şeytan, bu ilimlerden behredâr olmayanlarla, çocukların topla oynadıkları gibi oynar. Öyle ki onların îmânsız ölerek cehenneme gitmelerine ve ebediyyen orada kalmalarına bile sebeb olur.