Sokmam Vallâhi Cennete!

Mürşid-i Azîzim Muzaffer Efendi Hazretleri yeri geldikçe hep anlatırlardı bu hikâyeyi :

Ermeni ölürken demiş ki annesine, "Anne hocayı çağır, ben müslüman olacağım" demiş.  Çağırmışlar hocayı, hocanın yanında Bektaşi de gelmiş. "Hocam ben müslüman olacağım" demiş. Ölüyor, ağzına su veriyorlar filan. Haydi, "eşhedü", "eşhedü", "en", "en", "lâ ilâhe", "lâ ilâhe" derken, hemen Bektâşi kapdığı gibi oradan yastığı, Ermeni'nin ağzına tıkamış. "Ne yapıyorsun yâhu!" demişler. "Pezevenk" demiş, "içdi şarabı, yedi domuz etini, her boku yedi, şimdi son nefesde lâ ilâhe illallah tırrr cennete! Benim anam ağladı oruç tut, namaz kıl, zekat ver. Sokmam vallâhi cennete pezevengi, tıka ağzını kerhanacının".

Malûm ya hasedin de çeşitleri var, dereceleri var. Bir hased var, kişi kendisinde bulunan nimetin başkasında olmasına tahammül edemiyor, bir tek bende olsun diyor, kendinden başkasını lâyık görmüyor o nimete. Meselâ öyle patronlar var ki, maaş verdiği adamın iyi bir arabaya binmesine, güzel bir evde oturmasına, şık kıyafetler giymesine tahammül edemiyor. Yine öyle ustalar var ki, çırağının da kendisi gibi bir usta olmasına râzı değil, işin püf noktasını öğretmiyor. Yine öyle akademisyenler var, hocalar var, talebesinin başarılı olmasını, yükselmesini istemiyor, bu yüzden devamlı engeller çıkarıyor, ilerlemesine mâni oluyor. Neden? Bir tek kendini lâyık görüyor o mevkiye. Hep bunların sebebi hased, kıskançlık, çekememezlik. Bu çok ciddî bir hastalık. Hem sâhibine zarar veriyor, hem de etrafına.

Biz zannederiz ki hased yalnız dünyevî husûslarda olur yani yalnız dünyâ nimetleri kıskanılır. Halbuki hased her nimet için olabilir, ister dünyevî ister uhrevî, ister maddî, ister manevî. Nitekim bu zarîf hikâye de hasedin uhrevî nimetlere bakan tarafını göstermekdedir. Ekseriyâ sofularda görülen bir hased türüdür bu ki onlar küffârın, ehl-i kitâbın, hattâ günahkârların dahi cennete girmesini istemezler. Sanki bunlar cennete girerse kendilerine yer kalmayacak yâhud da huzurları bozulacak. İşte bu da hasedin gizli bir türüdür ki ilâhî rahmetden başkalarının istifâde etmesine tahammül edememek şeklinde zâhir olur.

www.muzafferozak.com