Temennâ : Bize Mahsûs Bir Selâmlaşma

Vaktiyle ecdâdımızın îcâd etdiği, bize mahsûs bir selâm şekli vardı. İki tanıdık, iki ahbâb karşılaşınca, önce ellerini kalblerine götürür, sonra dudaklarına, sonra da başlarına kaldırırlardı. Bunda çok zarîf ma'nâlar vardır. Eli kalbe götürmek, muhabbetin kalbimde demekdir, dudaklara götürmek, adın dilimde demekdir, başa götürmek, başımın üstünde yerin var ma'nâsına gelir. Bakınız tek bir selâmda üç ma'nâ var. Bu nasıl bir nezâket, bu nasıl bir zarâfet, bu ne yüksek irfân! Bu selâmlaşma artık yok, uzun zaman önce terk edildi, unutuldu gitdi. Kaybolan yalnız o olsa haydi neyse ama biz o zarâfeti kaybetdik, o nezâketi kaybetdik, o irfânı kaybetdik. Bu kayıplar ne ile telâfî edilebilir ki?