Aşk, aslında Arapça bir kelimedir. Kelimenin aslı "Işk"dır ve ayın harfiyle yazılır. Türkçede ayın sesi olmadığından "Işk", Türkçeye "Aşk" olarak girmişdir. Aşk, bir kimseye yâhud bir şeye karşı duyulan kuvvetli sevgi demekdir. Yani sevginin ileri derecesine aşk denir. Âşık seven, ma'şûk ise sevilendir. Âşıkın çoğulu uşşâkdır, âşıklar ma'nâsına. Bazen farsça çoğul ekiyle âşıkân da denir.
Milletimiz bu kelimeyi çok benimsemiş ve çok kullanmışdır. Öyle ki zamanla aşk ve müştakları olan kelimelerle pek çok tabirler ve deyimler meydana gelmişdir. Şimdi bunlardan bazılarını zikredelim :
Aşk ile : İstekli, cân u gönülden.
Aşkla şevkle : Büyük bir istekle.
Aşk olmadan meşk olmaz : İsteksiz bir iş yapılmaz demekdir.
Aşk olsun : Beğeni ifâdesidir. Çok beğenilen bir şey için âferin, bravo yerine kullanılır. Sitem ifâdesi olarak da kullanılır.
Aşk u niyâz ederim : Tarîkat lisânında selâmlama, sevgi ve hürmet ifâdesidir.
Aşka düşmek : Âşık olmak.
Aşka gelmek: Şevk ve heyecâna kapılmak, coşmak.
Filan aşkına : Filan uğruna, filan hürmetine.
Allah aşkına : Br ikrâmı yâhud bir talebi kabûl ettirmek için söylenir.
Aşk ağlatır derd söyletir : Derdi olan konuşur, anlatır, âşık olan içine konuşmaz, içine atar, hüzünlenir, ağlar.
Aşk ateşi : Aşkın verdiği yakıcı his.
Aşk-ı mecâzî : Kadınla erkek arasındaki aşk.
Aşk-ı hakîkî : İlâhî aşk, kulun Allah'a aşkı.
Aşkullah : Allah aşkı.
Aşk-ı Eflatunî : Platonik Aşk, ideal aşk, saf aşk. Bazen de karşılıksız aşk manasına kullanılır.
Âşık : Ozan ma'nâsına geldiği gibi, dervîş ma'nâsına da gelir.
Âşıka Bağdad sorulmaz : Seven için zorluk yokdur.
Âşık-ı şeydâ : Aşk sebebiyle kendini kaybeden kişi.