Uykuda Zikir

Uykusuzluk ve gece ibâdeti hakkında pek çok şey yazdıkdan sonra, şunu da yazmadan edemedim. Bu da bütün o yazılara güzel bir hâtime olsun.

Bizim bir Aslan Abimiz vardı, kemânî Aslan Hepgür, o anlatmışdı. Bu zât, meşhûr bir kemancıydı, vaktiyle en meşhûr solistlerin, assolistlerin arkasında çalardı. Efendi Hazretlerine intisâb ettikden sonra hizmet maksadıyla zikir ve meşk meclislerine kemanıyla iştirak ederdi. Efendi Hazretlerinin ilâhilerini ilk notaya alan da odur.  

Yine Efendi Hazretlerinin bendegânından bir Ragıp Amcamız vardı, Efendi Hazretlerine derin bir muhabbeti vardı, ileri yaşda olmasına rağmen sanki genç bir dervîş gibi Efendi Hazretlerinin hizmetine bakardı, âdetâ pervâne olurdu etrâfında, hiç ayrılmak istemezdi yanından.

Aslan Bey'in anlattığı hâdise Amerika seyahatlerinden birinde cereyân etmiş. O seyahatlerden birinde Aslan Bey Ragıp Bey'le aynı odada kalıyormuş. Nasıl olduysa bir gün Ragıp Bey, çok yorgun düşmüş ve herkesin ayakda olduğu bir saatde odaya çekilmiş, biraz uzanmış. Bir aralık odadan bir şey lâzım olmuş, Aslan Bey odaya girmiş, bakmış Ragıp Bey yatmış uyuyor, usulca alacağını almış. Tam çıkarken bir ses duymuş. "Allah Allah bu ses ne ola ki" demiş içinden. Odada Ragıp Bey'den başka kimse yok, o da bitkin bir vaziyetde yatıyor, uyuyor. Kulak kesilmiş, bakmış ki ses Ragıp Bey'den geliyor. Daha çok merak etmiş, gitmiş iyice yanına sokulmuş, kulak kabartmış, ne söylüyor diye. Bir de ne duysun! Ragıp Bey uykusunda evrâd-ı şerîf okuyor. Evet evet, bildiğimi evrâd-ı şerîfi uykusunda okuyormuş Hazret. Hem de uyanıkken nasıl okuyorsa, o şekilde. Şaşmış kalmış bu işe Aslan Bey. Hemen koşmuş Efendi Hazretlerine haber vermiş, "Efendicim, ben böyle bir şeye şâhid oldum, bu işe akıl erdiremedim, insan uyurken evrad okuyabilir mi?" diye sormuş. "O okur" demiş Efendi Hazretleri, "O okur".

Ne anlıyoruz bundan? Bazı insan var, bedeni uyuyor ama kalbi uyumuyor onun. Bazı insan var, uyanıkken de uykuda gibi. Çünkü gaflet içerisinde. Bazı insan var, uykusu tesbîh, zikir. Bazı insan var, uyanıkken bile Allah'dan gâfil. Bazı insan var, dilini zikrullaha öyle alıştırmış ki, hasta da olsa, uykuda da olsa, komada da olsa, zikrediyor o. Bazısı da zâhirde zikrediyor, tesbîh çekiyor, Allah diyor ama kalbi başka yerde onun, zikir yalnız dilinde, kalbine inmemiş onun. 

İnsanız, uyumadan yaşayamayız, elbette uyuyacağız ama uyuyan bedenimiz olsun, gözümüz olsun, kalbimiz değil. Kalb uyanık olursa bedenin uykusu bir zarar vermez insana. Bütün iş kalbi uyanık tutmakda vesselâm.