Yağmura Çatan Hacı Teyze

Hacı Teyze, bütün gün uğraşıyor, köşe bucak bütün evi temizliyor, üstüne bir de camları parlatıyor, pırıl pırıl pırıl yapıyor. Tam oturup istirahat edecek, temiz evin keyfini çıkaracak, yağmur başlamasın mı! Başlıyor söylenmeye, "Yağacak zamanı mı buldun! Benim camları temizlememi mi bekliyorsun! Canım çıkdı o camları parlatıncaya kadar! Hep böyle oluyor zâten" filan filan. Yağmura çatıyor Hacı Teyze. İşine gelmiyor yağmurun yağması. Neden? Camları kirlenecekmiş!

Ayol insan bir düşünür, yağmur mu elzem, camların temizliği mi? Yağmur yağmazsa yiyecek yemek, içecek su bulamaz insan, haydi onları buldu diyelim, su kıtlığı olsa camı temizleyecek suyu bulamaz. Halbuki cam kirlenirse bir daha temizlenir. Temizlenmese de dünyânın sonu değil. İşte insanın aklı bu kadar kıtdır. Kendi menfaatini bile doğru dürüst hesâb edemez insan. Ehemmi mühimden ayıramaz, elzemi lüzumludan tefrîk edemez, öncelikleri doğru tayîn edemez. Ama sorarsan, aklını beğenir, kendisini çok akıllı zanneder.

Bu çok basit bir misâl. Daha nice misâller verebiliriz. Üstelik işin bir de manevî tarafı var. Yağmuru yağdıran Allah değil mi? Yağmura çatan, Allah'a itiraz etmiş olmuyor mu? Bunu bile düşünemez pek çok insan. Hava biraz ısınınca, "Öff amma da sıcak, nefes alamıyoruz yâhu" der şikâyet eder, hava biraz soğusa, "Donacağız yâhu, bu ne soğuk böyle" der, gene şikâyet eder. Yazın sıcağın, kışın soğuğun gâyet tabîi olduğunu, lüzumlu olduğunu, faydalı olduğunu, Cenâb-ı Hakk'ın her işinde bin bir hikmet olduğunu idrâk edemez. Allah'ın bir ismi de hakîmdir, bin defa okumuşdur onu Kur`ân'da yâhud işitmişdir ama okuduğundan işittiğinden bî-haberdir, anlamamışdır manâsını, düşünmemişdir hiç, tefekkür etmemişdir.