Yetimi Tekeffül Etmek
14 Kasım 2017 tarihinde yayınlanmıştır.
Bu hadîs-i şerîfin iki vechesi vardır zîrâ yetîm iki türlüdür.
Birincisi hepimizin bildiği gibi babasını kaybetmiş olan kimsedir. Bilenler bilir, kendisini yetiştirecek, koruyup kollayacak, şefkat gösterecek bir babadan mahrûm olmak büyük bir ızdırâb, büyük bir mihnetdir. Böyle bir yetîmin ızdırâbını hafifletmek, derdine devâ, yarasına merhem olmak da o ölçüde büyük bir fazîletdir. Öyle ki, bu uğurda yapılacak olan fedâkârlıklar, peygamberimize kurbiyyet ile mükâfâtlandırılmışdır. Bu vechesiyle yetîmi tekeffül etmek demek, onlara kol-kanat gererek babalık yapmak, onları güzelce terbiye ederek yetiştirmek, meslek sâhibi yapmak, evlendirmek gibi hizmetlerdir.
İkincisi yetîm-i ma'nevîdir. Bunlar, ana-babaları hayatta olduğu halde yetîm sayılan insanlardır. Bunların ana-babaları her türlü maddî ve dünyevî ihtiyaçlarını mükemmelen giderse de ma'nevî ihtiyaçlarını gideremezler. Bunlar, en iyi okullarda okusalar da, en güzel elbiseleri giyinseler de, en güzel gıdalarla beslenseler de ma'neviyyatdan mahrûm oldukları için, diğer yetîmlerden çok daha acınacak hâldedirler. Bunlar, kendileri farkında olmasalar bile, kendilerini irşâd edecek, kendilerine îmânı telkîn edecek, Kur`ân'ın hakîkatlerini öğretecek, nefsini tezkiye ettirecek, kalbini tasfiye ettirecek bir zâta yani ma'nevî bir babaya muhtâcdırlar. Bu gibi yetîmlere yardım eli uzatıp onları ma'nen yetiştirmek diğer yetîmleri maddî olarak tekeffül etmekden hem daha hayırlı hem daha lüzûmludur. Zîrâ ma'neviyyat maddîyâtdan, ma'nâ maddeden çok daha üstündür. Birincisi, hastayı iyi etmek gibi, ikincisi ise ölüyü diriltmek gibidir. Bazı tarîkatlardaki "Baba" ünvânının aslı esâsı da budur.
Bunların ikisini birden yapabilenler ise, faziletçe en üstün kimselerdir ki İmâmü'l-Etkıyâ Resûl-i Kibriyâ sallallahu teâlâ aleyhi vesellem Efendimiz ile Ehl-i Beyti ve onların ma'nevî vârisleri olan ehlullah hazerâtı hep böyle yapmışlardır.
Birincisi hepimizin bildiği gibi babasını kaybetmiş olan kimsedir. Bilenler bilir, kendisini yetiştirecek, koruyup kollayacak, şefkat gösterecek bir babadan mahrûm olmak büyük bir ızdırâb, büyük bir mihnetdir. Böyle bir yetîmin ızdırâbını hafifletmek, derdine devâ, yarasına merhem olmak da o ölçüde büyük bir fazîletdir. Öyle ki, bu uğurda yapılacak olan fedâkârlıklar, peygamberimize kurbiyyet ile mükâfâtlandırılmışdır. Bu vechesiyle yetîmi tekeffül etmek demek, onlara kol-kanat gererek babalık yapmak, onları güzelce terbiye ederek yetiştirmek, meslek sâhibi yapmak, evlendirmek gibi hizmetlerdir.
İkincisi yetîm-i ma'nevîdir. Bunlar, ana-babaları hayatta olduğu halde yetîm sayılan insanlardır. Bunların ana-babaları her türlü maddî ve dünyevî ihtiyaçlarını mükemmelen giderse de ma'nevî ihtiyaçlarını gideremezler. Bunlar, en iyi okullarda okusalar da, en güzel elbiseleri giyinseler de, en güzel gıdalarla beslenseler de ma'neviyyatdan mahrûm oldukları için, diğer yetîmlerden çok daha acınacak hâldedirler. Bunlar, kendileri farkında olmasalar bile, kendilerini irşâd edecek, kendilerine îmânı telkîn edecek, Kur`ân'ın hakîkatlerini öğretecek, nefsini tezkiye ettirecek, kalbini tasfiye ettirecek bir zâta yani ma'nevî bir babaya muhtâcdırlar. Bu gibi yetîmlere yardım eli uzatıp onları ma'nen yetiştirmek diğer yetîmleri maddî olarak tekeffül etmekden hem daha hayırlı hem daha lüzûmludur. Zîrâ ma'neviyyat maddîyâtdan, ma'nâ maddeden çok daha üstündür. Birincisi, hastayı iyi etmek gibi, ikincisi ise ölüyü diriltmek gibidir. Bazı tarîkatlardaki "Baba" ünvânının aslı esâsı da budur.
Bunların ikisini birden yapabilenler ise, faziletçe en üstün kimselerdir ki İmâmü'l-Etkıyâ Resûl-i Kibriyâ sallallahu teâlâ aleyhi vesellem Efendimiz ile Ehl-i Beyti ve onların ma'nevî vârisleri olan ehlullah hazerâtı hep böyle yapmışlardır.