Yıkılacağını Haber Veren Ev

LATÎFE

Nasreddin Hoca'nın evi eskiymiş. Hoca'nın imkânı yok ki evi yenilesin. Hoca bir gün eve hitâb ederek demiş ki : "Sen artık iyice eskidin, neredeyse yıkılacaksın. Gel seninle bir anlaşma yapalım. Sen bana ne zaman yıkılacağını söyle ki senin altında kalmayayım. Bunca yıllık hukûkumuz var, bana bu kadarcık olsun bir iyilik yap" demiş. Ev de "Peki, haber veririm" demiş. Evden söz aldı ya, Hoca'nın içi rahat hiç endîşe etmiyor, günler haftalar, aylar geçiyor. Bir gün ev ânîden yıkılıverir. Bereket versin evde kimse yokdur. Hoca evinin yıkıldığını görünce, fenâ hâlde bozulur, der ki, "Yâhu hani seninle sözleşmişdik, bana haber verecekdin?". Ev dile gelmiş, "Ben sana çok söyledim ama sen anlamadın. Bir gün duvarım çatladı, bir gün sıvalarım döküldü, bir gün tuğlam, başka bir gün kiremitim düşdü sen hiç aldırmadın. Bütün bunlar hep benim sana verdiğim haberlerdi. Bizim dilimiz böyledir". 

NÜKTE

Ev, insanın bedenine, evin yıkılması ise insanın ölümüne işâretidir. Ölümün habercileri de saça, sakala düşen aklar, dizlerin tutmaması, gözlerin az görmesi, kulakların az işitmesi, insanın eski gücünü, kuvvetini kaybetmesi filan gibi şeylerdir. Bu haberciler birbiri ardına gelir ama gâfil olan insan, hiç öleceğini hatırına getirmez, hiç uyanmaz, hiç ölmeyecekmiş gibi gaflet içinde yaşamaya devam eder. Sonra ansızın eceli geldiğinde feryâd u figân eder, pişmân olur ama son pişmanlık fayda vermez. Aklı olan, ölümü unutmaz ve ölümden sonrası için hazırlık yapar ve her ân ölecekmiş gibi hazırlıklı olur.