Zorla Açtırılan Kabirdeki İbret

İkinci askerliğimde, Çankırı'da imamdım. Orada bir cenâze gömdük. Aradan kırk sene geçdi, ismini bile hatırlıyorum. Mahmud Nedim Bey adında Kadıköylü bir kaymakam. Biz cenâzeyi gömdükden üç gün sonra babası çıkageldi. Emekli bir kumandanmış. Bana gelip "Hoca, kabri aç, oğlumu göreceğim" demesin mi! "Beyefendi, üç gün sonra kabir açılmaz" dedimse de dinlemedi "Ben askerim, korkmam" filan dedi. "Askersin ama babasın, kalbin yok mu senin. Gel seni kabrine götüreyim, orada bir Fâtihâ oku, bir Yâsîn oku, bir Tebâreke oku. Bunları bilmiyorum dersen, kabrin başında otur, tefekkür et, kendi ölümünü düşün, ben de bu karanlık yere gireceğim diye düşün" diyerek ne kadar nasîhat ettimse de "Hayır, ben askerim, ben korkmam" diyerek ısrar etti. Bakdım vazgeçmiyor, "Öyleyse askeriyeden resmî bir kağıt getir" dedim. Maksadım onu atlatmakdı. Gitti kağıt getirdi. Resmî kağıt getirince mecbûren kabri açtık. Açtık ama manzara felâket! Eşhedü billah, bu gözlerimle gördüm. Ne yaptılarsa yapmışlar. Gözleri yerlerinde fırlamış, korkunç bir manzara. Adam, oğlunu o halde görünce deliye döndü "Ölmeden gömmüşsünüz, kabrin içinde havasız kalmış, boğulmuş" diyerek bana çıkışmasın mı! Adama dönüp, "Bana bak! Yirmi altı doktor bunun için öldü diye rapor verdi. Ben imamım, cenâze, en sonunda bana gelir, doktorlar ölüm raporu vermeden biz el bile sürmeyiz" dedim. Adam beni şikâyet etmiş, mahkemeye çıkdık. Taa tezkere alıncaya kadar mahkemeyle uğraşdım.

Bazı şeyleri görmek, bazı şeyleri bilmek, iyi değildir. Allah her şeyi bize göstermedi, bildirmedi, gafletle örttü. Bu gaflet, bizim için büyük bir nimetdir. Meselâ kabristanda olanları görseniz bir daha hiç gülmezsiniz. Bunu Resûl-i Ekrem Efendimiz söylüyor. "Benim bildiğimi siz bilseniz, benim gördüğümü siz görseniz, bir daha hiç gülmezsiniz" buyuruyorlar.